Spušta se ponovo kiša
na oborene poglede,
spušta se pokrov
na spuštene kapke pokojnika
i sanduk će biti spušten
u zemlju crnu
kroz žilice trave,
sluzave gole puževe,
presečene nadule gliste,
kapi crnog,
gustog vina.
Zavijoriće se nad rakom
široki crni rukav sveštenika
natopljena zastava krsta
pod crnim nebom.
Crni red
svečane kupole
crnih kišobrana,
crni vez
širokih, naboranih marama,
crno blato
na postrojenim, iznošenim cipelama.
Crn stojim kao greh
dok me brodolomnika
crna bujica
nosi tebi.
Smeđ pesak obale
svetluca niz gola ramena,
plamenim jezikom
ližeš žar sa usana.
Izmičeš mi
kao
život,
neumitna
kao
smrt.
Comments